Datgene waar ik voor vreesde, gebeurde...

De voorbije weken waren intens. Datgene waar ik voor vreesde, gebeurde... Deels.

Mijn hele systeem raakte compleet overprikkeld (1). Zonder het goed en wel te zien aankomen. Want het loopt hier best goed allemaal, al zeg ik het zelf. En we doen hier met z'n allen ongelooflijk ons best om dat nieuwe (en tijdelijke) gezinsleven in één open ruimte zo vlot mogelijk te laten verlopen. Niettemin is het een ingrijpende verandering voor elk van ons.

Gelukkig voltooide deel 2 en 3 van m'n angst zich niet: dat ik alleen nog maar kwaad zou worden op alles en iedereen en mezelf daardoor niet graag meer zou zien. In de plaats kwam ik verbazend snel (en vaak) meteen in die diepere laag terecht: die van tranen en verdriet. Van niet meer kunnen. En ik kan daar enkel komen als ik het mezelf kan toelaten (iets met dat voornemen voor 2023 'to allow myself…', weet je nog?).

Het vraagt om zachter te worden voor mezelf (btw: het maakt me ook opvallend zachter voor m'n omgeving, da's effe mooi meegenomen). Die tranen, dat loslaten van (de illusie van) controle, het toegeven aan dat zogenaamde beeld van 'zwakte'… het is een staat van zijn waar ik het vroeger veel moeilijker mee had om in te belanden. Want hé, ik kon het wel allemaal aan. Wist je niet hoe sterk ik wel kon zijn? Ik zou het je wel eens bewijzen. Been there, done that.

Het zal niet toevallig geweest zijn dat ik net 2 weken geleden nog eens m'n getuigenis over burnout mocht brengen voor een groep van preventie-adviseurs en vertrouwenspersonen. Volgens de deelnemers was het net mijn kwetsbare getuigenis die "wellicht het meeste indruk heeft gelaten (het spreekt net iets meer dan de theorie ;-) )"

Door mezelf m'n verhaal te horen vertellen, kon ik alle signalen heel snel weer opmerken. En dus ook veel sneller ingrijpen. Niet door nog wat harder op mijn tanden te bijten en m'n best te doen. Wel door

• In gesprek te gaan en er woorden aan te geven, zowel hier in huis als buitenshuis.
• Door de nodige sessies te boeken bij m'n chiropractor en fasciatherapeut.*
• Door te zorgen voor extra nachtrust.
• Door mezelf een dagje me-time in de thermen* te gunnen (en zelfs een stevig zieke dochter bij haar papa te laten met de woorden 'maar moeke, ik wil dat je hier bij mij blijft' — jep, soms word je net dat tikkeltje extra uitgedaagd om zelfzorg op de eerste plaats te zetten, da's niet altijd gemakkelijk).

En al ben ik er nog niet — mijn zenuwstelsel en gemoedsgestel staan nog steeds zeer gevoelig — het voelt wel alsof ik het er kan laten zijn, alsof ik terug in een diepere rust zak, m'n grenzen weer net ietsje beter kan aangeven en steun durf ontvangen. Ook het schuldgevoel om er zelf even niet genoeg voor anderen te kunnen zijn, mocht woorden krijgen en daarmee wat minder zwaar op me wegen.

Waarom ik je dit vertel, beste Naomi, is omdat ik wil dat je ziet en voelt en hoort aan alles dat ook onze weg nog steeds een proces is. Dat het geen verhaal is van enkel maar high vibes. Het is ook dit. Het is ook zoeken. Het is ook (tegen jezelf aan) botsen. Het is het ook even allemaal niet meer weten. Het is ook af en toe twijfelen aan je eigen vermogen om hiermee om te kunnen.

En ik besef dat ik (alweer) niet de makkelijkste weg heb gekozen door Steve terug in huis te nemen. Maar iets in mij vond dit een goed idee. Vanzelfsprekend zelfs. We zullen nu maar verder zien hoe dat evolueert... 🙃 Want nee, ik heb geen enkele zekerheid waar dit ons precies zal brengen. Behalve dan de zekerheid dat het me dichter bij mezelf brengt.

Net hetzelfde voel ik telkens weer ik iemands verhaal te horen krijg over de zoektocht in hun relatie. Ik weet niet waar hun parcours hen zal brengen. En wat ze allemaal nog op hun pad zullen krijgen. Ik begeleid hen niet NAAR of IN hun scheiding. Neen, ik begeleid hen in het dichter komen bij zichzelf, in het eerlijker durven worden met zichzelf.Om van daaruit ook eerlijker te komen staan in de relatie. Soms leidt dat tot meer zachtheid, soms tot duidelijkere grenzen (maar ook dan komt dat meestal vanuit een gezondere zachtheid).

Ik hoop oprecht dat ook jij wat extra zachtheid kan brengen in jouw / jullie parcours. Welke uitdagingen (relationeel, professioneel, financieel, ...) er dan ook op je pad liggen op dit moment. Niet omdat het je enige zekerheid biedt op waar het jou zal brengen. Wel omdat je met zekerheid voelt dat dat de weg is van de minste weerstand, het minste lijden, het minste gevecht (met jezelf).

Zacht — en eindelijk ook weer heel zonnige 🌞— groet,

Naomi

​

* ja, aan deze vormen van zelfzorg hangt inderdaad een behoorlijk prijskaartje, wat al vaak mijn excuus is geweest om het uit te stellen. Maar ik weet uit ervaring dat dit prijskaartje alleen maar oploopt (zowel letterlijk als figuurlijk) naarmate ik het langer uitstel. Dus voortaan durf ik steeds sneller m'n eigen excuses doorprikken. En in mezelf, m'n eigen welzijn, investeren. Zo kom ik zelf minder bedrogen uit. (#omdenken #doordenkertje)

ps: nog een reminderke