Ik gaf net 1 van m'n slechtste lezingen ever

Doet je kind echt irritant? Of voel jij je sneller dan anders geïrriteerd?
Negeert je partner jou? Of voel jij je niet gezien?
Zijn het allemaal snelheidsfreaks in het verkeer? Of voel jij je opgejaagd?
Is je baas echt niet tevreden over jou(w werk)? Of voel jij je vandaag gewoon onzekerder dan anders?

Het is zooo waardevol als je de nuances leert zien.

Gaf ik net echt een slechte lezing? Of leg ik de lat voor mezelf soms gewoon veel te hoog?

Dat onderscheid mocht ik onlangs voor mezelf nog maken. En wat een cadeau. Eind juni gaf ik een lezing in Brussel voor een 30-tal mensen. Ik had die nacht bitter weinig geslapen en moest mijn uiterste best doen om de rode draad van mijn verhaal scherp te houden. Uiteindelijk lukte het me wel en sloten we af met een boeiend open gesprek.

Onderweg terug naar het station overviel me ineens de gedachte 'dit was 1 van de slechtste 3 lezingen van de meer dan 100 die ik ooit heb gegeven'.

Gelukkig merkte ik meteen erna op dat ik ook anders kon praten tegen mezelf: 'ik presteerde vandaag niet zoals ik het van mezelf gewoon ben'.

Het eerste is een oordeel. Een beoordeling van mezelf. Eentje die me niet echt helpt.
Het tweede is eerder een vaststelling. Dat is iets heel anders. Het laat veel meer acceptatie en mildheid toe.

Want ja, het was waar: ik presteerde minder goed dan ik had gewild, maar dat betekende nog niet dat ik het slecht had gedaan.

Btw, ik kreeg diezelfde dag nog een mail met 'Super! Alles super dus: je lezing (nadien nog nagevraagd bij de meeste deelnemers: groot enthousiasme), de voorbereiding en de nazorg…'

Zo zie je maar dat de verhalen die je jezelf vertelt, niet altijd stroken met de werkelijkheid of hoe anderen jou(w werk) ervaren.

Morgen deel ik graag nog iets meer met je over die nuances, subtiliteiten, laagjes in de communicatie met onszelf en de ander.

Lees je dan weer mee?

Liefs,

Naomi

​

* ik gebruik hier voor het leesgemak even enkel 'hij' omdat dit de letterlijke uitspraak was van 1 van m'n klanten. Maar weet dat het evengoed 'zij' (of 'hun' of zo kan zijn).

ps: ik heb van de meeste lezingen geen foto's en van deze al zeker niet, dus eentje uit m'n archief met bedenkelijk én mild gezicht 😅