Zou jij je 'ex' terug in huis nemen?

"Alles is continu in beweging." Zo ook bij mij / ons hier.

Er is veel aan het gebeuren de voorbije maand(en). In september vorig jaar kreeg Steve zijn huuropzeg. Dat betekende dat hij niet langer in hetzelfde gebouw zou kunnen wonen en onze nabijheid als ouders voor de kinderen zou veranderen. Eind januari is het zover. Inderdaad, dat lijkt wel volgende week. 😑

De voorbije maanden hebben we ingevoeld en uitgekeken naar een domein waar we samen als gezin kunnen wonen. Elk met onze eigen privacy, maar voor de kinderen nog maar met 1 eigen slaapkamer. Op die manier hoeven zij zelfs niet meer van verdieping te verhuizen. Dat is ons (!) ideale scenario.

Na aanvankelijk een stressmomentje in september toen we net het nieuws vernamen, keerde de rust terug. We hebben tenslotte nog mijn loft, dus niemand zou op straat komen te staan. Hij kon nog altijd tijdelijk bij mij komen inwonen. Mijn innerlijke rust leidde tot enige verbazing bij de mensen in m'n binnenskamers traject met wie ik zo'n zaken intiem bespreek. Sommigen stressten zelfs even in mijn plaats (hehe, de wereld op z'n kop 🙃 moet je trouwens nooit doen, stressen voor een ander).

Toen werd het december en realiseerde ik mij ineens hoeveel er zou gaan veranderen als Steve tijdelijk bij mij zou intrekken (inclusief kat én hond temidden z'n puberfase). Hoeveel impact dit op mij(n persoonlijke ruimte) zou hebben, op onze regeling voor de kinderen, mijn werkritme, mijn sociale activiteiten…

Ik voelde ineens heel veel weerstand opkomen. Gericht naar de hond, gericht naar Steve.

Vervolgens ging ik het gesprek met Steve enkele dagen handig uit de weg. Omdat ik bang was voor m'n eigen heftige gevoel en onvermogen. In de plaats begon ik allerlei 'vluchtopties' te bedenken. Plekken waar ik even zou kunnen ontsnappen aan het gezinsleven hier in mijn loft. 5 jaar geleden koos ik heel enthousiast voor deze woonvorm, nèt omdat ik single was, nèt omdat ik mijn (toen nog kleine) kinderen maar halftijds bij me had, … dan is één grote open ruimte echt een heerlijkheid. No way dat ik deze woonvorm zou kiezen als gezin met pubers, laat staan om te gaan co-housen met m'n 'ex' of nog enkele huisdieren erbij #ikbenechtnietzot).

Uiteindelijk vond het gesprek dat ik zo liep te ontwijken, toch plaats. En wat was dat goed. Ik mocht voelen waar ik werkelijk bang voor was. En dat bleek niet het hondenhaar, het gesnurk of het moeten delen van mijn frigo (meer daarover in de podcast met Karen). Neen. Ik was — en ben nog steeds een beetje — bang om:

• me teveel aan te passen aan iedereen om me heen,
• wat me zo weer over m'n eigen grenzen doet gaan,
• waardoor ik terug die onhebbelijke vrouw / moeder word die ik was net voor m'n burnout (lees: continu ontploffingsgevaar 💣).

Als ik niet op een gezonde manier zorg draag voor m'n eigen grenzen, geraak ik snel overprikkeld. Dan bouwt zich vanbinnen een torentje frustraties op, die er dan in een kwade bui losweg uitvliegt. Niet meteen m'n meest lieflijke zelve.

Ik was dus bang om terug te vallen in oude patronen. Ik was bang dat ik mezelf niet graag meer zou zien. Daar ging het 'm om.

Op het moment dat het gesprek hierover mocht gaan, in plaats van over alle praktische bezwaren, kwam ik weer in verbinding met mezelf, en dus ook met Steve.

Hij zag het meteen als een uitnodiging voor mij om nog beter te leren zorgen voor mezelf, ook in aanwezigheid van andere medebewoners. Kan ik opkomen voor mezelf zonder scherp uit de hoek te komen? Kan ik in alle zachtheid mijn gevoelde grenzen communiceren? Zonder schuldgevoel dan nog wel (oh dat moederschap en dat schuldgevoel, een oude combo die me al zoveel gekost heeft).

Ook al voelt de aankomende gezins- en woonsituatie nog steeds een beetje uitdagend, na het gesprek voelde ik meteen weer een diepe rust terugkeren. Het voelt veilig en oké om deze ietwat gekke gezinsconstellatie de komende maanden aan te gaan. Omdat ik weet dat we kunnen uitspreken wat er in ons omgaat. Steve en ik kunnen heftige gesprekken voeren zonder dat dit raakt aan een basis van vertrouwen, een basis van onvoorwaardelijke liefde. En dat is een liefde die zich bij ons niet toont als romantische liefde in bloemen en knuffels en kusjes. Maar als 'ge staat niet op straat, dat laat ik niet gebeuren. We gaan hier samen door als gezin.'

Moraal van het verhaal?
Doe eens zot, neem je 'ex' terug in huis. 😆 (nee, grapje).
Wel: Liefde kent vele vormen.
En ook: als we net dat laagje dieper durven gaan, kan de rust terugkeren. Zelfs in de meest uitdagende situaties (of in ons geval: gezinsformaties). Dat je dit steeds vaker mag ervaren.

Bewogen groeten,

Naomi

Fotocredits aan Karen Nachtergaele, day in the life reportage, 2020